Dag 22

De weersvoorspellingen spraken van 7% kans op regen 's nachts. Maar dat was blijkbaar genoeg, want tegen half 4 werden we alle vier wakker van een lichte regen in ons gezicht. Gelukkig hadden we ons er ondertussen op geoefend voorbereid te zijn op zo'n dingen. Enkele seconden later stonden we dan ook klaar, in ondergoed, met al ons materiaal in onze handen.

Op het terrein waar we sliepen was er gelukkig ook een afdak. Minder uit het zicht weliswaar, maar we besloten het er op te wagen. De regen begon ondertussen nog steeds harder te vallen. Na de korte onderbreking kropen we al snel weer in onze slaapzak. Zwetend in de warmte van onze slaapzak, maar dat was beter dan levend opgegeten te worden door alle muggen.
Na een ontbijt van muesli en een herverdeling van het materiaal waren we weer op weg. Eerst langs de spar om wat eten te kopen, en dan naar de terminal waar ik mijn boot moest halen. En hier zit ik nu, dit bericht te schrijven. De anderen gaan vandaag eens zot doen. Tijdens de verkenning van de stad hebben we namelijk gratis douches en een wasserette gevonden in de haven. Misschien gaan ze nu eens enkele dagen niet stinken. Al zullen ze wel een zwaar programma moeten gebruiken willen ze er voor zorgen dat de sokken van Simon DW niet meer stinken, zelfs als je er 5 meter achter loopt :)

Maar goed, mijn avontuur is bijna ten einde, en daarmee ook de blogberichten. Als ik iets hoor van de anderen zal ik het proberen te posten, en de rest van de foto's zullen hier ook wel verschijnen. Ik heb me ongelofelijk geamuseerd, in Corsica en met het bijhouden van deze blog. Wel, tot volgend jaar, waarschijnlijk naar een meer noordelijk gerichte bestemming!

Simon Meysman

(Foto's: onze droge slaapplaats, Simon zijn baard (kuch kuch), de ferry, uitzicht op de haven en wel, ik, net vertrokken)

Dag 21

Na een aangename en lange nacht slapen begonnen we onze ochtend met een verfrissende duik in de zee. Na wat zwemmen en lezen en nietsen besloten we terug te keren naar de stad. Ons drinkwater was wat op aan het geraken. Ook zocht ik eigenlijk nog een boekenwinkel, om wat leesvoer te verzamelen voor de bijna 24 u die ik alleen onderweg zou zijn naar huis.

De andere drie discussieerden ondertussen wat ze de komende week nog zouden doen in Corsica. Naday ik nog eens 2 boeken haf gekocht uit de beperkte engelse collectie keerden we terug naar het plein waar we eergisteren waren samengekomen. De enotme hitte van de middag werd af en toe onderbroken door wat lichte regenbuien.

We namen plaats in een klein prieeltje. Elk met een boek of een ander tijdverdrijf en een hoop drinken dichtbij. Het was te warm om veel anders te doen. Tegen de avond besloten we opnieuw een slaapplaats te zoeken. Nu hadden we echter een beter idee van de omgeving dan de toen we net waren toegekomen. We vertrokken richting een wandelpad, in de hoop daar een goede kampplaats te vinden.

Voordat we aankwamen aan het begin van het pad passeerden we een groot park met een monument ter ere van Napoleon Bonaparte. Hier vonden we een vlakke plaats die redelijk beschut was. Als ze ons niet komen wegjagen zitten we hier perfect.

Hopelijk hebben we nog een beetje geluk op mijn laatste dag in Corsica, maar ik heb er wel vertrouwen in. Het was een ongelofelijke reis, maar mijn herexamens roepen me voortijdig naar huis. Al moet ik zeggen dat de gedachte aan een warme douche, verse kleren en een bord vers eten van de mama mij wel aanspreekt. 

Dag 20

Mijn batterij was enkele dagen volledig plat, vandaag het gebrek aan berichten. Maar goed. Waar zaten we. Ah ja. Roeland en ik waren toegekomen in het centrum van Ajaccio, Simon DW en Jonathan waren onderweg. We hadden hun laten weten op welk plein we zaten, anders zouden we elkaar niet rap terugvinden.  Ajaccio is namelijk de grootste stad van Corsica. Niet dat dat die daarom zo groot was, maar toch. Roeland besloot het office de tourisme te zoeken terwijl ik bij het gerief wachtte op de andere twee.

Op het plein waar we zaten was er een of andere danswedstrijd aan de gang, maar dat interesseerde me niet zo. Ik was halverwege het tweede boek dat ik in Porto Vecchio gekocht had toen de andere twee mij vonden. Na wat rondhangen en een laat avondmaal besloten we een plaats te gaan zoeken om te gaan slapen voor de nacht.

Die zoektocht ging wat moeilijker dan verwacht. Uiteindelijk hebben we gesetteld voor ren plaatsje wat uit het zicht van de baan, in wat leek als een mini parkje. Uiteindelijk hebben we daar kort maar ongestoord geslapen. In de vroege ochtend pakten we onze boel en vertrokken we naar het strand om wat te relaxen. Na een tijdje werd het ons te warm in de blakende zon en besloten we het office de tourisme te bezoeken, en wat door de straatjes met winkeltjes te kuieren. Ook regelden we onze terugkeertickets boor de ferry. Die van mij voor maandag, de andere voor zondag.

Daarna namen we de bus net buiten het centrum, waar we in de grote supermarkt een voorraad aan eten konden inslaan. Op dat moment was het 37 graden celcius on de schaduw.

We besloten de bus terug te nemen, maar door te rijden naar het einde van de bus route.  Op die manier zaten we aan de kust, maar buiten het centrum zelf. Na even zoeken vonden we een relatief bescht strandje waar we konden slapen. Deze nacht konden we dus nog eens uitslapen. En 's morgens konden we uit onze slaapzak wurmen en in het water springen voor een verfrissende duik. Het was wel wat oppassen,want het water zat vol met rotsen. Maar goed. Na een uitgebreid avondmaal met verse groenten en vlees kropen we in onze slapzak bij het gesluid van aanrollende golfen.

Dag 19

Na een laat maar uitgebreid ontbijt zijn we langzaamaan beginnen opkuisen. Heel langzaamaan, om de zoveel tijd sprongen we eens in het zalig verfrissende water. Na ook een lekker middagmaal waren we klaar om te vertrekken. We gingen eerst naar het dorpje, waar we ons water bijvulden en wat te eten kochten als avondeten en ontbijt. Daarna vertrokken we op weg naar Ajaccio. Dat was 140 km ongeveer, dus we gingen liften.

Na enkele minuten hadden we al een eerste lift. Een Jeep die ons een kleine 20 km ver bracht. Een goed begin alleszins.  Maar na onze voorspoedige start leek ons geluk al op te zijn. Met vier bleek het moeilijk een lift te vinden.  Na een half uur stopten er plots 2 auto's na elkaar die telkens 2 man naar het volgende dorp brachten. Na een klein stukje wandelen waren we daar ook door gestapt.

Ook hier hoefden we niet erg lang te wachten al snel stopte er een vriesvrachtwagen. Die reed helemaal tot in Ajaccio. Roeland en ik sprongen erin. De bestuurder was een heel vriendelijke kerel. We hielpen hem met een paar leveringen, terwijl onze rugzakken vol met drinken lekker lagen te koelen achterin. Na een lange, aangename maar wat krappe tocht zette hij ons af aan de afslag van Ajaccio. Hijzelf reed nog verder. De afslag was echter nog 10 km van het centrum waar we hadden afgesproken. Het geluk zat ons weer mee. Al gauw stopte er een auto voor ons. De jonge bestuurster woonde in het centrum en had er helemaal geen probleem mee ons een lift te geven.

Nu zit ik hier op een groot plein te wachten op Jonathan en Simon DW,  terwijl Roeland een toeristische dienst is gaan zoeken. Het uitzicht is hier alleszins niet mis. Benieuwd waar we vanavond gaan slapen!

Goeiemorgen

Gisterenavond waren we dan het dorp wat ingetrokken.  Ingang van het festival was wat duur, en we zouden er toch niet erg lang blijven, dus we besloten er net buiten wat in een parkje te zitten. Daarna zijn we pizza gaan eten in een klein restaurantje waar 2 gasten met gitaren corsicaanse volksliederen aan het spelen waren. Heerlijk eten en een prachtige sfeer.

Na het eten kuierden we nog wat door de stad en langs de haven. Ongelofelijk mooie en waarschijnlijk extreem dure boten lagen te pronken langs de dokken. We besloten het niet te lang te trekken en om half 12 lagen we al in onze slaapzak. Deze keer alle vier op het strand. Omdat het kon. Maar niet na eerst nog een nachtelijke duik te nemen in het water. Dat was nog verrassend warm. En ik weet niet of het een speling van het licht was, of dat er echt iets in het water zat, maar het leek alsof er dingen in het water lichtgaven wanneer we het verstoorden. Wat het ook was, het was best een magisch zicht.

Nu is de zon al een tijdje op, maar de andere drie liggen nog vast te slapen. Onze vriend de vos is ook al eens gepasseerd, maar hij treuzelde niet erg lang bij ons deze keer.

Dag 18

Deze morgen werd ik wakker van iets dat mijn voeten bewoog. Het was geen water, dat zou anders en kouder zijn. Neen, het was toch wel geen vos zeker? Een vos, en helemaal niet schuw van ons. Simon DW en Jonathan lagen in de tent met al het eten, dus we waren niet erg bezorgd. Eens de vos merkte dat we wakker waren en dat er bij ons geen eten te halen was was hij echter vlug weg. Wat een leuk begin van de dag.

Na een lekker ontbijt van cornflakes besloten we een duik te nemen in het kristalheldere water. Er lag een oude kapotte boot niet ver van ons. Na zorgvuldig onderzoek bleek dat het veilig genoeg was om van te duiken. Ideaal dus!  Roeland, Jonathan en Simon DW hadden zin om Bonifacio wat te verkennen. Ik bleef met plezier op het strand om op ons materiaal te passen. En om te genieten van de zon, het strand het water, en het boek dat ik gisteren gekocht had.

Eens ze terug waren van het verkennen van de stad was het tijd voor het middageten. Brood met brie of worst en wat rode wijn.  En dat aan het strand met een stralende zon. Leven als god in Frankrijk dus. Of ja, Corsica toch. Na nog wat zonnen en zwemmen  en verbranden zijn we met z'n allen het dorp in getrokken. Straks begint er hier namelijk een of ander folkfestival. Vanavond gaan we hier ook nog iets gaan eten, een pizza of zo.

Groetjes van ons allen, en van Simon DW vanuit de boom :p

Dag 17

De laatste refuge. Voor de laatste keer gingen we door de vertrouwde rituelen. Een vlakke tentplaats zoeken, water zoeken en avondeten klaarmaken. Er was een bank, en we schoven aan bij enkele Fransen die ook bijna gedaan hadden met de gr. Zo goed en kwaad als het ging wisselden we wat verhalen uit. Ook vroegen we wat rond wat we met onze resterende dagen in Corsica konden doen.

Er was voor de komende dagen geen druppel regen voorspeld, dus we besloten om van het mooie weer te genieten en onder de blote hemel te slapen. Simon DW besloot dat hij liever de tent voor zichzelf had dan de muggen van zich af te slaan. Wij drie gingen die strijd wel aan en gingen gaan slapen onder een prachtige hemel.

Waar we lagen hadden we een prachtig zicht op de oostkust. Ideaal dus voor de zonsopgang. En wat een pracht. Vanuit de zee zagen we de zon oprijzen. Beginnend als een donkere oranje rode stip die uitgroeide tot een volle donker oranje cirkel net boven het zeeoppervlak.

De hemel was klaar blauw, en tegen dat we vertrokken was het alweer lekker warm. De laatste etappe, dus vooral afdalen. Maar met de warmte was zelfs afdalen een taak waar je al rap van zweette. Elk beetje schaduw werd dan ook verwelkomd. Na een mooie wandeling kwamen we aan in Conca, het einde van de gr. 185km hebben we gewandeld, en eerlijk gezegd voelde ik het wel. Alle gewrichten hadden nood aan wat rust.  Vooral de knieen en enkels dan. Vanuit Conca namen we de bus naar Porto Vecchio.

Daar aangekomen was het tot onze verbazing zo mogelijk nog warmer dan in Conca. We vonden ook een grote supermarkt. Wat een wonder na 16 dagen van dure kleine winkeltjes in refuges! We vulden een kar met van alle lekkers dat we meer dan twee weken hadden gemist. Na het buitengaan waren onze rugzakken zwaar beladen met eten. Porto Vecchio was echter redelijk duur en toeristisch.  Dus we besloten om wat voort te trekken. Naar Bonifacio. Dat lag toch op onze baan naar Ajaccio, waar we de ferry terug gaan nemen. We besloten om te liften. Na even proberen stopte er een oude citroen. Daar konden we allevier in. Na een snelle trip kwamen we aan. We besloten wat brood met choco te smeren. Roeland was echter niet in een handige bui en sneed wat in zijn vinger. Gelukkig was het niet zo diep, maar we legden er een paar steristrips op om zeker te zijn.

Bonifacio was echter vooral een jachthaven, en wij zochten een strand om te slapen. Enkele locals wisten ons een plekje te wijzen.  Na een klein huzarenstukje langs een klif en wat stekelige struiken kwamen we aan in een kleine baai met een strandje. Er was ook een plekje wat verder in het gras waar we onze tent konden opzetten. Ideaal!

Het was een klein strandje,en we konden de vloedlijn niet zien. We konden dus niet zien hoever het water zou kunnen komen. Roeland en ik besloten het er op te wagen en legden ons te slapen op het strand,  opnieuw een nacht onder de sterren. Jonathan en Simon DW sliepen in de tent.

Dag 16

Vanmorgen waren we allemaal nog een beetje moe, dus we zijn wat later vertrokken dan gepland. Het weer was echter volledig opgeklaard. Onder een blote hemel en na een stevig ontbijt vertrokken we weer . Onze schoenen waren nog wat nat van gisteren, maar het meeste vocht was eruit. Voor onze route van vandaag hadden we 2 keuzes. De gewone gr route die 7u duurde, of de alpine versie, die een uur minder lang duurde. Wij kozen natuurlijk voor de alpine variant.

Het was een pittige klim. Ondanks de schaduw van de dennenbomen druppelde het zweet al rap van ons gezicht. Eenmaal boven werden we echter getrakteerd op een fantastisch uitzicht op de zuidkust.

Dat was de enige die we nog niet gezien hadden. Ook de westkust konden we in de verte zien liggen. Het was best druk op de route. We zaten erg dicht bij een baan en er waren veel mensen die gewoon enkele uren gingen gaan wandelen. Simon DW had gisteren zijn beide stokken gebroken (versleten toppen) maar gelukkig hadden we er nog een kunnen herstellen die we gevonden hadden. Dat was wel handig want de hellingen lagen wat verraderlijk.

Na een mooie wandeling zijn we nu aangekomen op de laatste refuge. We hebben hier een prachtig uitzicht op de zuidkust en de rode rotsen.

Dag 15

Gisteren waren we opnieuw gaan slapen in de wolken. Dat beetje vochtigheid vonden we niet zo erg. Doorheen de nacht stak er echter een felle wind op. Ons tentje had aan Pietra Piana al heel erg afgezien van de wind, en met kromme stokken kwam de wind hard aan op de tent. 's Nachts hebben we ze dan nog versterkt met enkele wandelstokken. Op die manier bleef ze een pak beter staan. Na opnieuw een frisse nacht vertrokken we door de wolken, gezichtsveld van enkele tientallen meters.

Een half uur nadat we vertrokken waren veranderde de natte mist in een heuse regenwolk. Het duurde ook niet lang voor wij helemaal doorweekt waren. Na een tijdje begon het water ook in onze schoenen te lopen. Lekker gezellig. De wolk bleef de hele dag hangen.  De etappe was normaal gezien 4 uur lang, net als de volgende. Daar we toch nat waren en uit de mist wilden zijn besloten we een andere baan te nemen en een refuge over te slaan. Op die manier deden we 2 etappes in 7 uur.

Het was een lastige dag, en de mist is pas opgeklaard een half uur voor we aankwamen op de refuge omdat we onder de wolken uit gedaald waren. Ook hier staat er redelijk veel wind. Hopelijk drogen onze kleren en schoenen een beetje. Morgen gaan we niet zo hoog meer, dus hopelijk blijven we onder de wolken. Nog 2 etappes te gaan nu.

Dag 14

We waren gaan slapen in de wolken, en het was een frisse nacht geweest. Bij het ontwaken zagen we dat de hemel mooi blauw was, beloofde dat een mooie dag te worden. Terwijl we slaapdronken onze slaapzakken en matjes begonnen op te bergen bleek al snel dat dat niet het geval zou zijn. We misten een rugzak, die van Jonathan.

Zodra we de tent opendeden was het duidelijk. We hadden bezoek gehad. Het was een ware ravage. De rugzak was een heel eind weggetrokken, en overal lag er materiaal en afval. De uiteindelijke rekening:
- een grote scheur in de rugzak van Jonathan
- de drinkzak van Roeland volledig lek.
- 2  grote droge worsten weg
- een verse bol kaas
- 12 mueslirepen
- een halve liter brandstof (fles doorgebeten)
- een kg muesli
- een lat chocolade
- een zak gevriesdroogd eten kapot

Bijna al ons vers eten was dus weg. We besloten dan maar te ontbijten met enkele blikken ravioli. Van enkele vriendelijke Vlaamse () meisjes kregen we een fles voor Roeland. De zak van Jonathan kon wat toegebonden worden, maar zeer regenbestendig was die niet meer.

Het routeboekje zei dat de volgende refuge een goede winkel had. Wel, laat ons hopen want vandaag was zondag, en morgen een feestdag, dus afdalen naar een dorp was niet echt een optie. We vertrokken laat, na zo veel mogelijk materiaal te redden. De etappe begon met 200 m stijgen. Al snel bleek dat de belofte van de blauwe hemel ook een valse was, we werden opnieuw opgeslokt door de wolken.

De wind waaide gelukkig niet zo hard, het was best warm. Bij momenten was het zelfs zo warm dat het zweet van ons af liep. Zelfs in de lichte klimmen.

Na uiteindelijk een goeie vijf uur gewandeld te hebben kwamen we aan op de refuge op 1727 meter. Net onder de wolken, hopelijk blijf het zo.

Dag 13

Deze morgen zijn we opgestaan met wat lichte dauw. Dat was wat jammer, aangezien onze kleren nog buiten lagen te drogen. Maar goed, we bonden de natte kleren dan maar aan de rugzakken. Zo zullen ze ook wel drogen.

De etappe van vandaag bevatte een alternatieve route. Deze was lastiger en langer, maar wel mooier waarschijnlijk. Jonathan en Roeland hadden daar heel veel zin in. Simon DW niet zo, en voor mij maakte het niet uit. We besloten dus te splitsen. De gewone etappe duurde 6u, de liason 9u.

Simon en ik vertrokken dus met zijn tweeën.  Het was wat anders dan met z'n vieren, maar al snel zaten we opnieuw in de vertrouwde kadans. Voet voor voet zochten we een weg langs het pad.

Het grootste deel van de tocht was zeer aangenaam voor ons. De route liep meer langs de hoogtelijnen dan ertegenop. Ook liepen we vaak in de schaduw van de bomen.  Het laatste anderhalf uur was wel een pittige klim. Het zweet druppelde al snel langs ons gezicht. Terwijl we de laatste meters naar de kam klommen begonnen de wolken langs ons heen te glijden. Dat beloofde niet veel goeds, onze kampplaats lag maar op 10 min wandelen van die kam.

Al snel waren we volledig omringd door wolken, al leken ze in het begin in een boog rond ons te gaan. Eenmaal aangekomen op de refuge was het zicht maar beperkt tot enkele tientallen meters. Roeland en Jonathan kwamen ook al gauw aan, terwijl de flarden mist/wolk langs ons heen zweefden. We besloten al snel om onze tent op te zetten om uit de natte koude te zijn. Heel af en toe is er eens een moment van klaarte, en dan worden we getrakteerd op een uitzicht op de zee en de kust.

Nu een lekkere maaltijd klaarmaken om weer op krachten te komen. Smakelijk!

Dag 12

Deze morgen zijn we vertrokken uit Vizzavona, na dat we 's ochtends de helft van het brood hadden opgekocht. Etappe 10 was een aangename wandeling, opnieuw veel onder het bladerdak.  De zon brandde opnieuw aan een hemel met zeer weinig wolken. De etappe was een van de gemakkelijkste die we al gedaan hebben. We kwamen aan aan de refuge voor we het wisten. Eens aangekomen hebben we onszelf getrakteerd op een corsicaans pintje.

Hier hebben we onze kleren eens gewassen. Het was nodig, we roken elkaar, soms zelfs vanop 5m afstand. Ook ons lichaam kon een wasbeurt gebruiken. Jammergenoeg is het water in de douches allemaal koud. Erg verleidelijk is het dus niet. En als we allemaal een beetje stinken valt het niet zo op. Maar af en toe wordt het toch te erg en moeten we wat op onze tanden bijten en de koude verdragen.

Straks gaan we ons een stevig avondmaal nemen en in ons bed kruipen om morgen weer een mooie etappe te wandelen.

Dag 11

Vandaag hebben we zoals gezegd onze rustdag genomen. De piek die we gisteren niet konden nemen zat vandaag de hele dag nog in de wolken, dus maar goed dat we de andere route genomen hebben.

Deze morgen hebben we wat uitgeslapen, en erna een theetje gezet met verse kruiden. Best een gezellige manier om de dag te starten.  Voor de rest hebben we vooral uitgerust en ons materiaal wat laten drogen.

Morgen gaan we weer vroeg vertrekken, er resteren ons nog 7 etappes. Hier in Vizzavone hebben we nog wat eten ingeslagen. Hopelijk moeten we niet te veel eten meer kopen aan de refuges, daar is alles namelijk duurder.

Ik ga vanavond opnieuw mijn Frans wat bijschaven en wat gitaar spelen.  De anderen gaan vroeg gaan slapen of hebben zelf hun bezigheid. 

Dag 10 (L)

Gisteren waren we zo snel mogelijk in onze tent gekropen om aan de wind en de koude te ontsnappen. Veel hielp het echter niet. De hele nacht door waaide het echt ongelofelijk hard. Onze tent klapperde en kraakte en kreunde in de wind. Midden in de nacht zijn Jonathan en Roeland naar buiten moeten kruipen om het buitenzeil opnieuw vast te maken. We hebben de hele nacht niet erg veel geslapen, door het lawaai van de razende wind, en de angst dat onze tent zou wegwaaien.

Om kwart voor zes hielden we het voor gezien en besloten we alles op te bergen. De tent had zich sterk gehouden,  maar er was toch wat schade aan. Er zaten enkele kleine scheurtjes in en de stokken waren allemaal krom. We wilden zo snel mogelijk de zon en warmte terug, en vertrokken zelfs zonder ontbijt. Er was te veel wind en het was te koud om deftig te ontbijten. Een eindje verder hadden we wat beschutting en konden we toch iets eten.

We hadden allemaal alle droge lagen kleren aangedaan, en een paar sokken aan ons handen gedaan. Alles voor een beetje warmte. Een eindje later kwamen we uit de wolken en de wind, en nog later verscheen de zon zelfs. Die hadden we gemist!

Rond een uur of 10, een uurtje van de volgende refuge kwamen we 2 mannen tegen die ook bij ons op de refuge hadden gezeten. Die wisten ons te vertellen dat de volgende refuge even winderig was als die gisteren. En dat de volgende etappe gesloten was wegens te veel wind. Gisteren had er al iemand een arm gebroken.

Dus wij besloten van een andere weg te nemen, een jeep-weggetje door de bossen. Op die manier bleven we laag en konden we vandaag al in Vizzavone geraken.

De wandelroute door de bossen was hemel en aarde verschil met de ochtend. Vanuit een koude winderige wolk kwamen we in een bijna subtropisch bos. Wat een luxe! 

In Vizzavone hebben we ons wat eten gekocht. De camping was zeer duur, 5 eur per tent + 7,5 eur per persoon. Gelukkig is er van de 10 mensen of zo die hier wonen iemand fan van Vlamingen. Toen we ons verhaal deden vertelde hij ons onmiddellijk dat we bij hem mochten kamperen.

Vanavond hebben we ons eens in de watten laten leggen met een een lekkere warme maaltijd in het restaurant. En een beetje om de eigenaar te bedanken, dezelfde man die ons laat slapen op zijn grond. Man, hebben we daar zin in na een korte nacht en meer dan 7u wandelen. Na een lekkere maaltijd verraste Simon DW ons met te vragen voor l'eau de vie voor iedereen. Wel, daar word je warm van alleszins.

Roeland is gaan slapen,  die was te moe, maar wij kijken nog naar de laatste halve finale. Er zitten hier al een paar Nederlanders luidop te supporteren.

Er lagen hier enkele gitaren,en ik ben beginnen spelen samen met de eigenaren van de refuge. Zeer amusant, en een goede oefening, zowel voor mijn Frans als voor mijn gitaar.

Dag 9

We waren gisteren in de regen in onze tent gekropen. Na een blik op het routeboekje zagen we dat we morgen zo'n 6,5u moesten wandelen. Onze wekker stond dus vroeg, om 6u al. De regen wist echter niet van ophouden. De hele nacht door, donderslag na donderslag. Soms ongelofelijk dichtbij. Dat kan al als je op 1800m hoogte zit.

Tegen de tijd dat de wekker ging was het echter nog steeds heel hard aan het regenen, dus we besloten het weer wat af te wachten. Tegen half tien leek de regen over te zijn, dus we besloten het er maar op te wagen. Alles werd zo droog mogelijk gehouden en weggestoken.  We zaten net onder een wolk toen we vertrokken. En onze etappe begon met 2,5u klimmen.

De langdurige regen had de meeste paadjes omgetoverd in bergstroompjes en watervalletjes. Vooral voor Simon was dat lastig, zonder waterdichte schoenen. Al snel zaten we volledig in de wolken, en verminderde het zicht tot enkele tientallen meters. De beklimming ging redelijk vlot, voor een keer hadden we geen last van de brandende zon.

Eens we over de kam waren was het echter wat lastiger. De wind waaide daar ongelofelijk hard. Onze handen waren al snel volledig verkleumd. De sneeuwplekken en natte metalen kettingen om af te dalen hielpen daar niet aan.

Foto's: warm eten, de wolk waarin we zitten, en bezighouding van Roeland.

Dag 8

Na een nacht vol avontuur waren we niet erg goed uitgeslapen.  Maar iets na 8 waren we toch op weg. Het pad begon opnieuw door de bossen. Daar zaten we beschut tegen de wind die vandaag wat was opgezet. Van de zon hadden we niet zo veel last, die zat verscholen achter een laag wolken.

Na enkele uren stappen kwamen we uit het bos. Daar volgde opnieuw een klim, maar de temperatuur was aangenaam daar de zon nog steeds wat verscholen was.

Tijdens de klim zagen we wel wat regenwolken onze kant op trekken. Ook zagen we een grote groep mouflons, een soort wilde berggeiten.  Na de fantastische uitzichten tijdens de klim (foto) kwamen we aan bij een bergmeer te midden van bergweiden. De moerassige grond werd overal doorsneden door kleine meanderende stroompjes. Een idyllisch gezicht. De loslopende paarden maakten het plaatje af.

Het uitzicht was mooi genoeg, tot het begon te regenen. En het regende echt hard. Dankzij mijn goede schoenen en regenjas bleven mijn voeten en lichaam gelukkig droog. Mijn benen en vingers hadden het niet zo goed.  Het het volgende anderhalf uur bleef het afwisselend regenen of wat opklaren. Donderslagen doorbraken de stilte wel steeds, maar het onweer zat ergens achter een piek vast.

Na de aankomst op de refuge hebben we tussen de vlagen onze tent kunnen opzetten, en nu zitten we hier,  uit te rusten. Morgen is er beter weer voorspeld. We kijken er al naar uit!

Nachtelijk avontuur

Gisteren was het zondag. Omdat dat tenslotte een rustdag is en we wel goed gewandeld hadden besloten we onszelf te trakteren op een ijsje. Terwijl we daarvan aan het genieten waren merkte ik een bordje op. "Be carefull to the fox" was het. Terwijl ik wat aan het lachen was met de toch ietwat verkeerde vertaling, sprak een Amerikaan ons aan. Hij wist ons te vertellen dat we wel moesten opletten, want de vos was vorig jaar met zijn rugzak gaan lopen. Tegen de tijd dat hij hem terug had was al zijn eten verdwenen.

Onze binnentent is krap genoeg zoals hij is, dus we besloten om onze zakken toch in de voortent te laten liggen, maar het verse eten (brood, worst,...) in een drybag te doen en vast te binden aan de tent. Het wordt donker, iedereen gaat slapen. Plots worden we alle vier gewekt door het schudden van onze tent. "De vos!" Riep Jonathan. In luttele seconden was de tent open en stond er een zaklamp aan. En daar stond hij, de snoodaard, met zijn tanden in de zak, nog steeds aan het trekken. Jonathan kom hem gelukkig snel genoeg afschrikken. We waren gelukkig niets verloren.

We besluiten om de drybag binnen te leggen, sluiten alles weer en kruipen weer in onze slaapzak. Een tiental minuten later horen we een luide "fuck". De Amerikaan die ons gewaarschuwd had zo bleek later. De vos had gewoon een gat gebeten door de binnentent en was er met zijn eten vandoor.

Al snel keerde de rust terug op de camping. De vos had zijn eten, of zo dacht ik. Niet zo veel later horen we een schreeuw die door merg en been ging. De vos had een volgend slachtoffer gevonden. Een vrouw die zeer verbaasd was zo bleek. Het leek of ze vermoord werd in plaats van beroofd van haar eten.

De volgende ochtend bleek de schade redelijk mee te vallen. De drybag van Roeland zat vol met gaten, maar dat kan geplakt worden. Een pak melkpoeder was ook opengebeten, dat was net iets minder gemakkelijk om op te lossen.
Maar goed, dat weten we dan ook weer voor de volgende. Vossen zijn niet om mee te lachen. Maar we hebben er toch eentje van wel heel dicht bij gezien.

Dag 7: aankomst op Castellu di Verghio (Col de Vergio) (H)

Dag 7, zondag, rustdag? Als we ons routeboekje geloven wel. De etappe van vandaag zou 4u duren, 78m dalen en 620m stijgen. De wandeling begon ook heel kalm. Een zeer vlak pad door de dennebossen, verscholen van de hitte van de zon. Dat mooie liedje duurde echter niet lang.

Zodra we onder het bladerdak uit kwamen zagen we dat het volgende stuk stevig klimmen zou worden. De zon zinderde al boven de rotsen. Het zweet liep ons al rap van het lichaam, maar stap voor stap kuierden we voort. Om half elf kwamen we aan bij de refuge.

De refuge zag er echter niet zo aanlokkelijk uit, en wij hadden graag enkele broden gekocht. De volgende etappe zou 8u duren, maar na 2u was er een onofficiële refuge waar we ook konden stoppen en brood kopen.

Dus vertrokken we weer, rond de vallei, steeds langzaam dalend. Dat was een welkom verschil na de steile klim die we net achter de rug hadden. (zie foto's)

Halverwege de afdaling passeerden we een mooie plaats langs de bergrivier. Een grote vlakke plaats aan een diep bad in het water. Ideaal voor een middagpauze met een duik! Al snel kwamen onze Waalse vrienden ook langs, en zij besloten ook een duik te nemen.

Na een gezellige middagpauze waren we volledig in vakantiestemming en besloten we op het gemak verder te wandelen.  We hadden geluk, ons pad leidde ons weer de bossen binnen, waar we wat beschut waren tegen de felle zon.

Na een mooie wandeltocht zitten we nu op een camping in Castel de Vergio. Rustig te genieten van het mooie uitzicht hier.

Dag 6

Vandaag stond er ook weer een stevige etappe op het menu. 6u30, en steil klimmen en dalen. We hadden dus besloten om vroeg op te staan zodat we voor de grootste warmte gedaan hadden. Het was ons echter niet gegund want de wekker had zich vergist van tijdzone. Het was dus pas tegen 8u dat we konden vertrekken.

Er waren steile stukken voorspeld, en klimmen hebben we gedaan. Ik denk dat we bijna ons diploma als berggeit verdiend hebben. We zijn 6u15 onderweg geweest, o.a. door de cirque de la solitude. Fantastisch mooi, maar wel enorm lastig.

Het was opnieuw een zeer mooie wandeling/klauterpartij. Onderweg hoorden we dat er een kampplaats is een half uur voorbij de officiele refuge. Daar was kamperen niet alleen goedkoper, er stond een televisie! Met een beetje geluk konden we dus de rode duivels zien spelen. De keuze was dus snel gemaakt. Terwijl ik dit typte heeft de rest besloten om even een middagdutje te doen, dan kunnen ze vanavond hopelijk goed supporteren. En hopelijk heb ik binnenkort nog eens bereik en kan dit bericht jullie bereiken.

Wel, de wedstrijd was best een teleurstelling. We zaten nochthans met veel Belgen te supporteren! Maar goed. Voor de rest is alles hier wel top. Groetjes!