Dag 12

Deze morgen zijn we vertrokken uit Vizzavona, na dat we 's ochtends de helft van het brood hadden opgekocht. Etappe 10 was een aangename wandeling, opnieuw veel onder het bladerdak.  De zon brandde opnieuw aan een hemel met zeer weinig wolken. De etappe was een van de gemakkelijkste die we al gedaan hebben. We kwamen aan aan de refuge voor we het wisten. Eens aangekomen hebben we onszelf getrakteerd op een corsicaans pintje.

Hier hebben we onze kleren eens gewassen. Het was nodig, we roken elkaar, soms zelfs vanop 5m afstand. Ook ons lichaam kon een wasbeurt gebruiken. Jammergenoeg is het water in de douches allemaal koud. Erg verleidelijk is het dus niet. En als we allemaal een beetje stinken valt het niet zo op. Maar af en toe wordt het toch te erg en moeten we wat op onze tanden bijten en de koude verdragen.

Straks gaan we ons een stevig avondmaal nemen en in ons bed kruipen om morgen weer een mooie etappe te wandelen.

Dag 11

Vandaag hebben we zoals gezegd onze rustdag genomen. De piek die we gisteren niet konden nemen zat vandaag de hele dag nog in de wolken, dus maar goed dat we de andere route genomen hebben.

Deze morgen hebben we wat uitgeslapen, en erna een theetje gezet met verse kruiden. Best een gezellige manier om de dag te starten.  Voor de rest hebben we vooral uitgerust en ons materiaal wat laten drogen.

Morgen gaan we weer vroeg vertrekken, er resteren ons nog 7 etappes. Hier in Vizzavone hebben we nog wat eten ingeslagen. Hopelijk moeten we niet te veel eten meer kopen aan de refuges, daar is alles namelijk duurder.

Ik ga vanavond opnieuw mijn Frans wat bijschaven en wat gitaar spelen.  De anderen gaan vroeg gaan slapen of hebben zelf hun bezigheid. 

Dag 10 (L)

Gisteren waren we zo snel mogelijk in onze tent gekropen om aan de wind en de koude te ontsnappen. Veel hielp het echter niet. De hele nacht door waaide het echt ongelofelijk hard. Onze tent klapperde en kraakte en kreunde in de wind. Midden in de nacht zijn Jonathan en Roeland naar buiten moeten kruipen om het buitenzeil opnieuw vast te maken. We hebben de hele nacht niet erg veel geslapen, door het lawaai van de razende wind, en de angst dat onze tent zou wegwaaien.

Om kwart voor zes hielden we het voor gezien en besloten we alles op te bergen. De tent had zich sterk gehouden,  maar er was toch wat schade aan. Er zaten enkele kleine scheurtjes in en de stokken waren allemaal krom. We wilden zo snel mogelijk de zon en warmte terug, en vertrokken zelfs zonder ontbijt. Er was te veel wind en het was te koud om deftig te ontbijten. Een eindje verder hadden we wat beschutting en konden we toch iets eten.

We hadden allemaal alle droge lagen kleren aangedaan, en een paar sokken aan ons handen gedaan. Alles voor een beetje warmte. Een eindje later kwamen we uit de wolken en de wind, en nog later verscheen de zon zelfs. Die hadden we gemist!

Rond een uur of 10, een uurtje van de volgende refuge kwamen we 2 mannen tegen die ook bij ons op de refuge hadden gezeten. Die wisten ons te vertellen dat de volgende refuge even winderig was als die gisteren. En dat de volgende etappe gesloten was wegens te veel wind. Gisteren had er al iemand een arm gebroken.

Dus wij besloten van een andere weg te nemen, een jeep-weggetje door de bossen. Op die manier bleven we laag en konden we vandaag al in Vizzavone geraken.

De wandelroute door de bossen was hemel en aarde verschil met de ochtend. Vanuit een koude winderige wolk kwamen we in een bijna subtropisch bos. Wat een luxe! 

In Vizzavone hebben we ons wat eten gekocht. De camping was zeer duur, 5 eur per tent + 7,5 eur per persoon. Gelukkig is er van de 10 mensen of zo die hier wonen iemand fan van Vlamingen. Toen we ons verhaal deden vertelde hij ons onmiddellijk dat we bij hem mochten kamperen.

Vanavond hebben we ons eens in de watten laten leggen met een een lekkere warme maaltijd in het restaurant. En een beetje om de eigenaar te bedanken, dezelfde man die ons laat slapen op zijn grond. Man, hebben we daar zin in na een korte nacht en meer dan 7u wandelen. Na een lekkere maaltijd verraste Simon DW ons met te vragen voor l'eau de vie voor iedereen. Wel, daar word je warm van alleszins.

Roeland is gaan slapen,  die was te moe, maar wij kijken nog naar de laatste halve finale. Er zitten hier al een paar Nederlanders luidop te supporteren.

Er lagen hier enkele gitaren,en ik ben beginnen spelen samen met de eigenaren van de refuge. Zeer amusant, en een goede oefening, zowel voor mijn Frans als voor mijn gitaar.

Dag 9

We waren gisteren in de regen in onze tent gekropen. Na een blik op het routeboekje zagen we dat we morgen zo'n 6,5u moesten wandelen. Onze wekker stond dus vroeg, om 6u al. De regen wist echter niet van ophouden. De hele nacht door, donderslag na donderslag. Soms ongelofelijk dichtbij. Dat kan al als je op 1800m hoogte zit.

Tegen de tijd dat de wekker ging was het echter nog steeds heel hard aan het regenen, dus we besloten het weer wat af te wachten. Tegen half tien leek de regen over te zijn, dus we besloten het er maar op te wagen. Alles werd zo droog mogelijk gehouden en weggestoken.  We zaten net onder een wolk toen we vertrokken. En onze etappe begon met 2,5u klimmen.

De langdurige regen had de meeste paadjes omgetoverd in bergstroompjes en watervalletjes. Vooral voor Simon was dat lastig, zonder waterdichte schoenen. Al snel zaten we volledig in de wolken, en verminderde het zicht tot enkele tientallen meters. De beklimming ging redelijk vlot, voor een keer hadden we geen last van de brandende zon.

Eens we over de kam waren was het echter wat lastiger. De wind waaide daar ongelofelijk hard. Onze handen waren al snel volledig verkleumd. De sneeuwplekken en natte metalen kettingen om af te dalen hielpen daar niet aan.

Foto's: warm eten, de wolk waarin we zitten, en bezighouding van Roeland.

Dag 8

Na een nacht vol avontuur waren we niet erg goed uitgeslapen.  Maar iets na 8 waren we toch op weg. Het pad begon opnieuw door de bossen. Daar zaten we beschut tegen de wind die vandaag wat was opgezet. Van de zon hadden we niet zo veel last, die zat verscholen achter een laag wolken.

Na enkele uren stappen kwamen we uit het bos. Daar volgde opnieuw een klim, maar de temperatuur was aangenaam daar de zon nog steeds wat verscholen was.

Tijdens de klim zagen we wel wat regenwolken onze kant op trekken. Ook zagen we een grote groep mouflons, een soort wilde berggeiten.  Na de fantastische uitzichten tijdens de klim (foto) kwamen we aan bij een bergmeer te midden van bergweiden. De moerassige grond werd overal doorsneden door kleine meanderende stroompjes. Een idyllisch gezicht. De loslopende paarden maakten het plaatje af.

Het uitzicht was mooi genoeg, tot het begon te regenen. En het regende echt hard. Dankzij mijn goede schoenen en regenjas bleven mijn voeten en lichaam gelukkig droog. Mijn benen en vingers hadden het niet zo goed.  Het het volgende anderhalf uur bleef het afwisselend regenen of wat opklaren. Donderslagen doorbraken de stilte wel steeds, maar het onweer zat ergens achter een piek vast.

Na de aankomst op de refuge hebben we tussen de vlagen onze tent kunnen opzetten, en nu zitten we hier,  uit te rusten. Morgen is er beter weer voorspeld. We kijken er al naar uit!

Nachtelijk avontuur

Gisteren was het zondag. Omdat dat tenslotte een rustdag is en we wel goed gewandeld hadden besloten we onszelf te trakteren op een ijsje. Terwijl we daarvan aan het genieten waren merkte ik een bordje op. "Be carefull to the fox" was het. Terwijl ik wat aan het lachen was met de toch ietwat verkeerde vertaling, sprak een Amerikaan ons aan. Hij wist ons te vertellen dat we wel moesten opletten, want de vos was vorig jaar met zijn rugzak gaan lopen. Tegen de tijd dat hij hem terug had was al zijn eten verdwenen.

Onze binnentent is krap genoeg zoals hij is, dus we besloten om onze zakken toch in de voortent te laten liggen, maar het verse eten (brood, worst,...) in een drybag te doen en vast te binden aan de tent. Het wordt donker, iedereen gaat slapen. Plots worden we alle vier gewekt door het schudden van onze tent. "De vos!" Riep Jonathan. In luttele seconden was de tent open en stond er een zaklamp aan. En daar stond hij, de snoodaard, met zijn tanden in de zak, nog steeds aan het trekken. Jonathan kom hem gelukkig snel genoeg afschrikken. We waren gelukkig niets verloren.

We besluiten om de drybag binnen te leggen, sluiten alles weer en kruipen weer in onze slaapzak. Een tiental minuten later horen we een luide "fuck". De Amerikaan die ons gewaarschuwd had zo bleek later. De vos had gewoon een gat gebeten door de binnentent en was er met zijn eten vandoor.

Al snel keerde de rust terug op de camping. De vos had zijn eten, of zo dacht ik. Niet zo veel later horen we een schreeuw die door merg en been ging. De vos had een volgend slachtoffer gevonden. Een vrouw die zeer verbaasd was zo bleek. Het leek of ze vermoord werd in plaats van beroofd van haar eten.

De volgende ochtend bleek de schade redelijk mee te vallen. De drybag van Roeland zat vol met gaten, maar dat kan geplakt worden. Een pak melkpoeder was ook opengebeten, dat was net iets minder gemakkelijk om op te lossen.
Maar goed, dat weten we dan ook weer voor de volgende. Vossen zijn niet om mee te lachen. Maar we hebben er toch eentje van wel heel dicht bij gezien.

Dag 7: aankomst op Castellu di Verghio (Col de Vergio) (H)

Dag 7, zondag, rustdag? Als we ons routeboekje geloven wel. De etappe van vandaag zou 4u duren, 78m dalen en 620m stijgen. De wandeling begon ook heel kalm. Een zeer vlak pad door de dennebossen, verscholen van de hitte van de zon. Dat mooie liedje duurde echter niet lang.

Zodra we onder het bladerdak uit kwamen zagen we dat het volgende stuk stevig klimmen zou worden. De zon zinderde al boven de rotsen. Het zweet liep ons al rap van het lichaam, maar stap voor stap kuierden we voort. Om half elf kwamen we aan bij de refuge.

De refuge zag er echter niet zo aanlokkelijk uit, en wij hadden graag enkele broden gekocht. De volgende etappe zou 8u duren, maar na 2u was er een onofficiële refuge waar we ook konden stoppen en brood kopen.

Dus vertrokken we weer, rond de vallei, steeds langzaam dalend. Dat was een welkom verschil na de steile klim die we net achter de rug hadden. (zie foto's)

Halverwege de afdaling passeerden we een mooie plaats langs de bergrivier. Een grote vlakke plaats aan een diep bad in het water. Ideaal voor een middagpauze met een duik! Al snel kwamen onze Waalse vrienden ook langs, en zij besloten ook een duik te nemen.

Na een gezellige middagpauze waren we volledig in vakantiestemming en besloten we op het gemak verder te wandelen.  We hadden geluk, ons pad leidde ons weer de bossen binnen, waar we wat beschut waren tegen de felle zon.

Na een mooie wandeltocht zitten we nu op een camping in Castel de Vergio. Rustig te genieten van het mooie uitzicht hier.

Dag 6

Vandaag stond er ook weer een stevige etappe op het menu. 6u30, en steil klimmen en dalen. We hadden dus besloten om vroeg op te staan zodat we voor de grootste warmte gedaan hadden. Het was ons echter niet gegund want de wekker had zich vergist van tijdzone. Het was dus pas tegen 8u dat we konden vertrekken.

Er waren steile stukken voorspeld, en klimmen hebben we gedaan. Ik denk dat we bijna ons diploma als berggeit verdiend hebben. We zijn 6u15 onderweg geweest, o.a. door de cirque de la solitude. Fantastisch mooi, maar wel enorm lastig.

Het was opnieuw een zeer mooie wandeling/klauterpartij. Onderweg hoorden we dat er een kampplaats is een half uur voorbij de officiele refuge. Daar was kamperen niet alleen goedkoper, er stond een televisie! Met een beetje geluk konden we dus de rode duivels zien spelen. De keuze was dus snel gemaakt. Terwijl ik dit typte heeft de rest besloten om even een middagdutje te doen, dan kunnen ze vanavond hopelijk goed supporteren. En hopelijk heb ik binnenkort nog eens bereik en kan dit bericht jullie bereiken.

Wel, de wedstrijd was best een teleurstelling. We zaten nochthans met veel Belgen te supporteren! Maar goed. Voor de rest is alles hier wel top. Groetjes!

Dag 5

Gisteren hadden we gehoord dat er slecht weer op komst was, dus we besloten uit te slapen.  Tegen de tijd dat we opstonden waren er welliswaar wel wat wolken aan de lucht, maar echt slecht zag het er niet uit. Het slechte weer was blijkbaar al gepasseerd of van richting veranderd.

Het was wat laat om nog een etappe te beginnen. Er liep echter ook een pad naar de monte cinto, met  2706m de hoogste top van Corsica. Jonathan en Roeland zagen dat helemaal zitten. Ze vertrokken dus zo rap mogelijk met een rugzak met enkel water en wat eten terwijl Simon en ik een rustdag namen. En de belangrijke taak vervulden van het oppassen op de rest van het materiaal.