Dag 19

Na een laat maar uitgebreid ontbijt zijn we langzaamaan beginnen opkuisen. Heel langzaamaan, om de zoveel tijd sprongen we eens in het zalig verfrissende water. Na ook een lekker middagmaal waren we klaar om te vertrekken. We gingen eerst naar het dorpje, waar we ons water bijvulden en wat te eten kochten als avondeten en ontbijt. Daarna vertrokken we op weg naar Ajaccio. Dat was 140 km ongeveer, dus we gingen liften.

Na enkele minuten hadden we al een eerste lift. Een Jeep die ons een kleine 20 km ver bracht. Een goed begin alleszins.  Maar na onze voorspoedige start leek ons geluk al op te zijn. Met vier bleek het moeilijk een lift te vinden.  Na een half uur stopten er plots 2 auto's na elkaar die telkens 2 man naar het volgende dorp brachten. Na een klein stukje wandelen waren we daar ook door gestapt.

Ook hier hoefden we niet erg lang te wachten al snel stopte er een vriesvrachtwagen. Die reed helemaal tot in Ajaccio. Roeland en ik sprongen erin. De bestuurder was een heel vriendelijke kerel. We hielpen hem met een paar leveringen, terwijl onze rugzakken vol met drinken lekker lagen te koelen achterin. Na een lange, aangename maar wat krappe tocht zette hij ons af aan de afslag van Ajaccio. Hijzelf reed nog verder. De afslag was echter nog 10 km van het centrum waar we hadden afgesproken. Het geluk zat ons weer mee. Al gauw stopte er een auto voor ons. De jonge bestuurster woonde in het centrum en had er helemaal geen probleem mee ons een lift te geven.

Nu zit ik hier op een groot plein te wachten op Jonathan en Simon DW,  terwijl Roeland een toeristische dienst is gaan zoeken. Het uitzicht is hier alleszins niet mis. Benieuwd waar we vanavond gaan slapen!

Goeiemorgen

Gisterenavond waren we dan het dorp wat ingetrokken.  Ingang van het festival was wat duur, en we zouden er toch niet erg lang blijven, dus we besloten er net buiten wat in een parkje te zitten. Daarna zijn we pizza gaan eten in een klein restaurantje waar 2 gasten met gitaren corsicaanse volksliederen aan het spelen waren. Heerlijk eten en een prachtige sfeer.

Na het eten kuierden we nog wat door de stad en langs de haven. Ongelofelijk mooie en waarschijnlijk extreem dure boten lagen te pronken langs de dokken. We besloten het niet te lang te trekken en om half 12 lagen we al in onze slaapzak. Deze keer alle vier op het strand. Omdat het kon. Maar niet na eerst nog een nachtelijke duik te nemen in het water. Dat was nog verrassend warm. En ik weet niet of het een speling van het licht was, of dat er echt iets in het water zat, maar het leek alsof er dingen in het water lichtgaven wanneer we het verstoorden. Wat het ook was, het was best een magisch zicht.

Nu is de zon al een tijdje op, maar de andere drie liggen nog vast te slapen. Onze vriend de vos is ook al eens gepasseerd, maar hij treuzelde niet erg lang bij ons deze keer.

Dag 18

Deze morgen werd ik wakker van iets dat mijn voeten bewoog. Het was geen water, dat zou anders en kouder zijn. Neen, het was toch wel geen vos zeker? Een vos, en helemaal niet schuw van ons. Simon DW en Jonathan lagen in de tent met al het eten, dus we waren niet erg bezorgd. Eens de vos merkte dat we wakker waren en dat er bij ons geen eten te halen was was hij echter vlug weg. Wat een leuk begin van de dag.

Na een lekker ontbijt van cornflakes besloten we een duik te nemen in het kristalheldere water. Er lag een oude kapotte boot niet ver van ons. Na zorgvuldig onderzoek bleek dat het veilig genoeg was om van te duiken. Ideaal dus!  Roeland, Jonathan en Simon DW hadden zin om Bonifacio wat te verkennen. Ik bleef met plezier op het strand om op ons materiaal te passen. En om te genieten van de zon, het strand het water, en het boek dat ik gisteren gekocht had.

Eens ze terug waren van het verkennen van de stad was het tijd voor het middageten. Brood met brie of worst en wat rode wijn.  En dat aan het strand met een stralende zon. Leven als god in Frankrijk dus. Of ja, Corsica toch. Na nog wat zonnen en zwemmen  en verbranden zijn we met z'n allen het dorp in getrokken. Straks begint er hier namelijk een of ander folkfestival. Vanavond gaan we hier ook nog iets gaan eten, een pizza of zo.

Groetjes van ons allen, en van Simon DW vanuit de boom :p

Dag 17

De laatste refuge. Voor de laatste keer gingen we door de vertrouwde rituelen. Een vlakke tentplaats zoeken, water zoeken en avondeten klaarmaken. Er was een bank, en we schoven aan bij enkele Fransen die ook bijna gedaan hadden met de gr. Zo goed en kwaad als het ging wisselden we wat verhalen uit. Ook vroegen we wat rond wat we met onze resterende dagen in Corsica konden doen.

Er was voor de komende dagen geen druppel regen voorspeld, dus we besloten om van het mooie weer te genieten en onder de blote hemel te slapen. Simon DW besloot dat hij liever de tent voor zichzelf had dan de muggen van zich af te slaan. Wij drie gingen die strijd wel aan en gingen gaan slapen onder een prachtige hemel.

Waar we lagen hadden we een prachtig zicht op de oostkust. Ideaal dus voor de zonsopgang. En wat een pracht. Vanuit de zee zagen we de zon oprijzen. Beginnend als een donkere oranje rode stip die uitgroeide tot een volle donker oranje cirkel net boven het zeeoppervlak.

De hemel was klaar blauw, en tegen dat we vertrokken was het alweer lekker warm. De laatste etappe, dus vooral afdalen. Maar met de warmte was zelfs afdalen een taak waar je al rap van zweette. Elk beetje schaduw werd dan ook verwelkomd. Na een mooie wandeling kwamen we aan in Conca, het einde van de gr. 185km hebben we gewandeld, en eerlijk gezegd voelde ik het wel. Alle gewrichten hadden nood aan wat rust.  Vooral de knieen en enkels dan. Vanuit Conca namen we de bus naar Porto Vecchio.

Daar aangekomen was het tot onze verbazing zo mogelijk nog warmer dan in Conca. We vonden ook een grote supermarkt. Wat een wonder na 16 dagen van dure kleine winkeltjes in refuges! We vulden een kar met van alle lekkers dat we meer dan twee weken hadden gemist. Na het buitengaan waren onze rugzakken zwaar beladen met eten. Porto Vecchio was echter redelijk duur en toeristisch.  Dus we besloten om wat voort te trekken. Naar Bonifacio. Dat lag toch op onze baan naar Ajaccio, waar we de ferry terug gaan nemen. We besloten om te liften. Na even proberen stopte er een oude citroen. Daar konden we allevier in. Na een snelle trip kwamen we aan. We besloten wat brood met choco te smeren. Roeland was echter niet in een handige bui en sneed wat in zijn vinger. Gelukkig was het niet zo diep, maar we legden er een paar steristrips op om zeker te zijn.

Bonifacio was echter vooral een jachthaven, en wij zochten een strand om te slapen. Enkele locals wisten ons een plekje te wijzen.  Na een klein huzarenstukje langs een klif en wat stekelige struiken kwamen we aan in een kleine baai met een strandje. Er was ook een plekje wat verder in het gras waar we onze tent konden opzetten. Ideaal!

Het was een klein strandje,en we konden de vloedlijn niet zien. We konden dus niet zien hoever het water zou kunnen komen. Roeland en ik besloten het er op te wagen en legden ons te slapen op het strand,  opnieuw een nacht onder de sterren. Jonathan en Simon DW sliepen in de tent.

Dag 16

Vanmorgen waren we allemaal nog een beetje moe, dus we zijn wat later vertrokken dan gepland. Het weer was echter volledig opgeklaard. Onder een blote hemel en na een stevig ontbijt vertrokken we weer . Onze schoenen waren nog wat nat van gisteren, maar het meeste vocht was eruit. Voor onze route van vandaag hadden we 2 keuzes. De gewone gr route die 7u duurde, of de alpine versie, die een uur minder lang duurde. Wij kozen natuurlijk voor de alpine variant.

Het was een pittige klim. Ondanks de schaduw van de dennenbomen druppelde het zweet al rap van ons gezicht. Eenmaal boven werden we echter getrakteerd op een fantastisch uitzicht op de zuidkust.

Dat was de enige die we nog niet gezien hadden. Ook de westkust konden we in de verte zien liggen. Het was best druk op de route. We zaten erg dicht bij een baan en er waren veel mensen die gewoon enkele uren gingen gaan wandelen. Simon DW had gisteren zijn beide stokken gebroken (versleten toppen) maar gelukkig hadden we er nog een kunnen herstellen die we gevonden hadden. Dat was wel handig want de hellingen lagen wat verraderlijk.

Na een mooie wandeling zijn we nu aangekomen op de laatste refuge. We hebben hier een prachtig uitzicht op de zuidkust en de rode rotsen.

Dag 15

Gisteren waren we opnieuw gaan slapen in de wolken. Dat beetje vochtigheid vonden we niet zo erg. Doorheen de nacht stak er echter een felle wind op. Ons tentje had aan Pietra Piana al heel erg afgezien van de wind, en met kromme stokken kwam de wind hard aan op de tent. 's Nachts hebben we ze dan nog versterkt met enkele wandelstokken. Op die manier bleef ze een pak beter staan. Na opnieuw een frisse nacht vertrokken we door de wolken, gezichtsveld van enkele tientallen meters.

Een half uur nadat we vertrokken waren veranderde de natte mist in een heuse regenwolk. Het duurde ook niet lang voor wij helemaal doorweekt waren. Na een tijdje begon het water ook in onze schoenen te lopen. Lekker gezellig. De wolk bleef de hele dag hangen.  De etappe was normaal gezien 4 uur lang, net als de volgende. Daar we toch nat waren en uit de mist wilden zijn besloten we een andere baan te nemen en een refuge over te slaan. Op die manier deden we 2 etappes in 7 uur.

Het was een lastige dag, en de mist is pas opgeklaard een half uur voor we aankwamen op de refuge omdat we onder de wolken uit gedaald waren. Ook hier staat er redelijk veel wind. Hopelijk drogen onze kleren en schoenen een beetje. Morgen gaan we niet zo hoog meer, dus hopelijk blijven we onder de wolken. Nog 2 etappes te gaan nu.

Dag 14

We waren gaan slapen in de wolken, en het was een frisse nacht geweest. Bij het ontwaken zagen we dat de hemel mooi blauw was, beloofde dat een mooie dag te worden. Terwijl we slaapdronken onze slaapzakken en matjes begonnen op te bergen bleek al snel dat dat niet het geval zou zijn. We misten een rugzak, die van Jonathan.

Zodra we de tent opendeden was het duidelijk. We hadden bezoek gehad. Het was een ware ravage. De rugzak was een heel eind weggetrokken, en overal lag er materiaal en afval. De uiteindelijke rekening:
- een grote scheur in de rugzak van Jonathan
- de drinkzak van Roeland volledig lek.
- 2  grote droge worsten weg
- een verse bol kaas
- 12 mueslirepen
- een halve liter brandstof (fles doorgebeten)
- een kg muesli
- een lat chocolade
- een zak gevriesdroogd eten kapot

Bijna al ons vers eten was dus weg. We besloten dan maar te ontbijten met enkele blikken ravioli. Van enkele vriendelijke Vlaamse () meisjes kregen we een fles voor Roeland. De zak van Jonathan kon wat toegebonden worden, maar zeer regenbestendig was die niet meer.

Het routeboekje zei dat de volgende refuge een goede winkel had. Wel, laat ons hopen want vandaag was zondag, en morgen een feestdag, dus afdalen naar een dorp was niet echt een optie. We vertrokken laat, na zo veel mogelijk materiaal te redden. De etappe begon met 200 m stijgen. Al snel bleek dat de belofte van de blauwe hemel ook een valse was, we werden opnieuw opgeslokt door de wolken.

De wind waaide gelukkig niet zo hard, het was best warm. Bij momenten was het zelfs zo warm dat het zweet van ons af liep. Zelfs in de lichte klimmen.

Na uiteindelijk een goeie vijf uur gewandeld te hebben kwamen we aan op de refuge op 1727 meter. Net onder de wolken, hopelijk blijf het zo.

Dag 13

Deze morgen zijn we opgestaan met wat lichte dauw. Dat was wat jammer, aangezien onze kleren nog buiten lagen te drogen. Maar goed, we bonden de natte kleren dan maar aan de rugzakken. Zo zullen ze ook wel drogen.

De etappe van vandaag bevatte een alternatieve route. Deze was lastiger en langer, maar wel mooier waarschijnlijk. Jonathan en Roeland hadden daar heel veel zin in. Simon DW niet zo, en voor mij maakte het niet uit. We besloten dus te splitsen. De gewone etappe duurde 6u, de liason 9u.

Simon en ik vertrokken dus met zijn tweeën.  Het was wat anders dan met z'n vieren, maar al snel zaten we opnieuw in de vertrouwde kadans. Voet voor voet zochten we een weg langs het pad.

Het grootste deel van de tocht was zeer aangenaam voor ons. De route liep meer langs de hoogtelijnen dan ertegenop. Ook liepen we vaak in de schaduw van de bomen.  Het laatste anderhalf uur was wel een pittige klim. Het zweet druppelde al snel langs ons gezicht. Terwijl we de laatste meters naar de kam klommen begonnen de wolken langs ons heen te glijden. Dat beloofde niet veel goeds, onze kampplaats lag maar op 10 min wandelen van die kam.

Al snel waren we volledig omringd door wolken, al leken ze in het begin in een boog rond ons te gaan. Eenmaal aangekomen op de refuge was het zicht maar beperkt tot enkele tientallen meters. Roeland en Jonathan kwamen ook al gauw aan, terwijl de flarden mist/wolk langs ons heen zweefden. We besloten al snel om onze tent op te zetten om uit de natte koude te zijn. Heel af en toe is er eens een moment van klaarte, en dan worden we getrakteerd op een uitzicht op de zee en de kust.

Nu een lekkere maaltijd klaarmaken om weer op krachten te komen. Smakelijk!